Παρασκευή 31 Ιανουαρίου, συγκέντρωση αλληλεγγύης στον κρατούμενο JOSÉ ANTÚNEZ BECERRA που στις 14 Ιανουαρίου ξεκίνησε απεργία πείνας επ’αορίστου ζητώντας από τον διευθυντή του σωφρονιστικού ιδρύματος της Καταλονίας Brians 2 και από τη Γενική Διεύθυνση Σωφρονιστικών Ιδρυμάτων να επανεξετάσουν την ποινή που του έχει επιβληθεί και να ανακοινώσουν την ημερομηνία αποφυλάκισής του μιας και πληροί ήδη τις προϋποθέσεις. Δε θέλει να περάσει τη ζωή του στη φυλακή, προτιμά να πεθάνει αγωνιζόμενος.
Ανακοίνωση
Ονομάζομαι JOSÉ ANTÚNEZ BECERRA και είμαι έγκλειστος των φυλακών Brians-2. Έχω καταδικαστεί σε 19 χρόνια φυλάκιση για ό,τι συνέβη στις 30 Απριλίου του 2004, κατά τη διάρκεια της εξέγερσης στις φυλακές Quatre Camins [1]. Θέλω να πώ στον κόσμο ότι στη ζωή μου έχω κάνει πολλά πράγματα αλλά δεν έχω κλέψει ποτέ από εργάτη. Για ό,τι έχω κάνει έχω πληρώσει με το παραπάνω, τώρα πληρώνω μια αδικία, μόνο και μόνο γιατί στη μεταπολίτευση και μέσα στη φυλακή συμμετείχα σε μια οργάνωση γνωστή ως COPEL (Cordinadora de presos en Lucha/ Συντονιστικό Αγωνιζόμενων Φυλακισμένων). Τονίζω ότι ο λόγος της παρούσας καταδίκης μου είναι αφενός το παρελθόν μου, αφετέρου οι πολιτικές πιέσεις που ενορχήστρωσαν συνδικάτα και ΜΜΕ. Πρέπει να πώ ότι έχω προσφύγει στο Ανώτατο Δικαστήριο, στο Συνταγματικό Δικαστήριο καθώς και στο Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο και όλα έχουν απορρίψει τις αιτήσεις μου βασιζομένοι στο ιστορικό μου.
Τώρα πρέπει να ανεχτώ την περιθωριοποίηση που με εκδικητικότητα μου επιβάλλει το σωφρονιστικό ίδρυμα, δεν έχω την ίδια αντιμετώπιση που έχουν οι υπόλοιποι φυλακισμένοι, γίνεται διάκριση σε βάρος μου, δε μ’έχει καταδικάσει μόνο ένα δικαστήριο αλλά κι η φυλακή, δεν έχω τα ίδια δικαιώματα που έχουν οι υπόλοιποι, ό,τι κι αν γίνει στη φυλακή το χρεώνομαι εγώ, που σημαίνει ότι για μένα δεν εφαρμόζεται το άρθρο 25 του συντάγματος [2].
Γι’αυτό, μετά από πολλή σκέψη, αποφάσισα να ξεκινήσω απεργία πείνας επ’αορίστου, γιατί, πριν πετύχει η διοίκηση των φυλακών τον αργό μου θάνατο, θα παλέψω ενάντια στην άδικη καταδίκη μου τόσο από το δικαστήριο όσο κι από τη διοίκηση της φυλακής. Προτιμώ να πεθάνω πολεμώντας για να ξέρουν ότι δεν υπάρχει θεωρία, αυτό που ζητούσαν ήταν ένα εξιλαστήριο θύμα, κι αυτό ήμουν, αυτή είναι η δικαιοσύνη, δε την ενδιαφέρει να καταστρέψει για πάντα τον άνθρωπο.
Υπάρχουν στις μέρες μας πολλοί καλοί άνθρωποι που έχουν χάσει τα πάντα, τη δουλειά τους, το σπίτι σους, μέχρι και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια λόγω μερικών μοχθηρών κι αδίστακτων ανθρώπων, κι αυτοί που κάνουν τόσο κακό μένουν ατιμώρητοι ενώ οι φουκαράδες σαν εμένα πληρώνουν τις συνέπειες μιας ελεγχόμενης δικαιοσύνης.
Η αλληλεγγύη μου είναι με όλους όσους έχουν υποστεί αδικίες και με το ελευθεριακό κίνημα, αυτοί είναι η βάση του αγώνα κατά της αδικίας. Εύχομαι όλοι όσοι διαβάζουν αυτή τη δήλωση να είναι ευτυχισμένοι, γιατί η ευτυχία σας μου δίνει δύναμη.
José Antúnez Becerra
Συγκέντρωση Παρασκευή 31 Ιανουαρίου στις 11 το πρωί στη Γενική Διεύθυνση Σωφρονιστικών Ιδρυμάτων στην οδό Arago 332, Στάση Μετρό Pg.Gràcia/Girona
Πηγή: barcelona.indymedia.org
[1] Το 2004 έγινε μια εξέγερση στις φυλακές Quatre Camins για την οποία 14 άνθρωποι καταδικάστηκαν – μερικοί από αυτούς σε πολυετείς ποινές. Κάποιοι απαλλάχτηκαν και συνέχισαν να καταγγέλουν τα βασανιστήρια που υπέστησαν στις εν λόγω φυλακές. Άλλοι πάλι, όπως ο JOSÉ ANTÚNEZ BECERRA, εξακολουθούν να βρίσκονται έγκλειστοι για τα γεγονότα εκείνης της μέρας. Για τα συγκεκριμένα γεγονότα δόθηκαν αρχικά διάφορες εκδοχές από συνδικαλιστές των μπάτσων. Κάποιοι είπαν ότι όλα ξεκίνησαν από έναν καυγά μεταξύ κρατουμένων, ενώ άλλοι υποστήριξαν ότι οι συμπλοκές έγιναν όταν οι «καλοί» φρουροί προσπάθησαν να σταματήσουν μια διακίνηση ναρκωτικών. Μέσα σ’ όλο αυτό το καρναβάλι που στήθηκε από μπάτσους-συνδικαλιστές και ΜΜΕ, μόνο μια φορά ακούστηκε η εκδοχή των ίδιων των φυλακισμένων που ξεκίνησαν και συμμετείχαν στην εξέγερση της 30ης Απριλίου 2004. Κι αυτή η εκδοχή δε μιλάει ούτε για θάρρος ούτε για ήθος των σωφρονιστικών υπαλλήλων, αλλά για αλλεπάλληλες εκδηλώσεις βίας και περιπτώσεις βασανισμού κι εκβιασμού κρατουμένων και μελών των οικογενειών τους. Τα γεγονότα εκείνης της μέρας ήταν η απάντηση των φυλακισμένων, ήταν η δικαιολογημένη αντίδραση και άμυνά τους απέναντι στη βία και την κακοποίηση. Εκείνη τη μέρα ο υποδιευθυντής Manuel Tellón, ένας από τους υπεύθυνους γι’ αυτό το καθεστώς τρομοκρατίας και βασανισμών μέσα στις συγκεκριμένες φυλακές, τραυματίστηκε σοβαρά κι όλοι, δικαστές, ΜΜΕ, μπατσο-συνδικαλιστές κ.λπ. έσπευσαν να μοιράσουν καταδίκες. Περισσότερες πληροφορίες (στα ισπανικά): torturesquatrecamins2004.wordpress.com
[2] Αναφέρεται στο τρίτο σημείο του άρθρου 25 του συντάγματος της Ισπανίας που δηλώνει ρητά ότι η διοίκηση δεν μπορεί να επιβάλλει άμεσα ή έμμεσα τιμωρίες που συνεπάγονται τον περιορισμό της ελευθερίας του ατόμου.