Ιταλία, Τορίνο: Κρατούμενοι του “NO TAV”

Κρατούμενοι του “NO TAV”

 Επιστολή των Νικολό, Κλάουντιο και Ματτία από τις φυλακές του Τορίνου

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από τον Νικολό, τον Ματτία και τον Κλάουντιο, που συνελήφθησαν στις 9 Δεκεμβρίου, μαζί με την Κιάρα. Οι τρεις σύντροφοι, παρόλο που είναι απομονωμένοι από τους υπόλοιπους κρατούμενους, έχουν την ευκαιρία να συναντιούνται σε καθημερινή βάση (ο Κλάουντιο και ο Νικολό μοιράζονται το ίδιο κελί και συναντούν τον Ματτία κατά τη διάρκεια των ωρών προαυλισμού). Η Κιάρα αντιθέτως είναι σε σχεδόν απόλυτη απομόνωση για πάνω από ένα μήνα, επειδή στην πτέρυγά της δεν υπάρχουν άλλες κρατούμενες σε καθεστώς Υψηλής Επιτήρησης. Η λογοκρισία όλης τους της αλληλογραφίας προκαλεί σημαντικές καθυστερήσεις τόσο στις εισερχόμενες όσο και στις εξερχόμενες επιστολές, για αυτό μόνο τώρα είναι δυνατή η δημοσίευση αυτού του κειμένου γραμμένου σχεδόν πριν από ένα μήνα.

 Σύμφωνα με χθεσινή ενημέρωση, το Ελεγκτικό Δικαστήριο απέρριψε κάθε αίτημα της υπεράσπισης, συμπεριλαμβανομένου εκείνου περί αποχαρακτηρισμού των αδικημάτων ως τρομοκρατικών. Στο δικαστήριο, οι εισαγγελείς Παλαντίνο και Ρινάουντο, υποστήριξαν πως ο τρομοκρατικός χαρακτήρας των καταγγελλόμενων αδικημάτων των συντρόφων δεν χρήζουν επανεξέτασης, τόσο  ως προς την βιαιότητά τους εναντίον του εργοταξίου τον περασμένο Μάιο, όσο και στο γενικότερο πλαίσιο εντός του οποίου αυτά εισάγονται: την εναντίωση κατά της κατασκευής της [σημ.μτφ: σιδηροδρομικής γραμμής] Τορίνου-Λυών. Αυτό που πραγματικά ανησυχεί την εισαγγελία του Τορίνου και ολόκληρο το κόμμα Tav είναι ο εικοσαετής αγώνας κατά της ταχείας σιδηροδρομικής γραμμής, η προσπάθεια να δοθεί ουσία σ’ εκείνο το «Όχι», γύρω από το οποίο έχει αναπτυχθεί το κίνημα.

Είναι μόλις τέσσερις το απόγευμα και ο ήλιος γέρνει πίσω από τον επιβλητικό μεταλλικό κλίβανο, ενώ στο βάθος αχνοφαίνονται τα πρώτα βουνά της κοιλάδας και η φαντασία ολοκληρώνει τις κορυφογραμμές του Μουζινέ. Είμαστε εδώ  κλεισμένοι για 10 ημέρες, αλλά η σκέψη μας εξακολουθεί να ταξιδεύει μακριά…

Ότι η εισαγγελία του Τορίνου ετοίμαζε κάτι μεγάλο το ήξεραν κι οι πέτρες. Το καταλάβαινε κανείς από το κρεσέντο των μηνύσεων εναντίον του κινήματος, αλλά κυρίως από την εντατική εργασία προπαγάνδας με την οποία ανακριτές, μέσα ενημέρωσης και πολιτικοί προσπάθησαν να “ζεύξουν” την αντίσταση του No Tav με τη σκιά αυτής της μαγικής λέξης που στο άκουσμά της επιτρέπονται όλα: «τρομοκρατία». Για ολόκληρους μήνες δεν μιλούσαν για τίποτ’ άλλο, σαν να επρόκειτο για ινδουιστικό μάντρα που επαναλαμβάνεται μανιωδώς για να προκαλέσει άγρια ​​καταστολή.

Τέλος, ξεχώρισαν μερικά από τα πολλά επεισόδια του αγώνα κατά το περασμένο καλοκαίρι, που σύμφωνα με τη φαντασία τους ταίριαζαν περισσότερο, τα τροποποίησαν και τα αλλοίωσαν κατά την άποψή τους για τον κόσμο που αποτελείται από στρατιωτικούς και παραστρατιωτικούς, ιεραρχίες, έλεγχο και τυφλή βία.

Όλα αυτά τα έκαναν θέλοντας να δικαιολογήσουν τις καταδιώξεις στα τέλη Ιουλίου και το επαναλαμβάνουν τώρα για να επιχειρηματολογήσουν για τις συλλήψεις μας.

Υπάρχει όμως ένα αβυσσαλέο χάσμα ανάμεσα σε αυτό που θέλουν να μας θεωρούν και σε αυτό που πραγματικά είμαστε.

Δεν μας νοιάζει να μάθουμε ποιος, εκείνη τη νύχτα του Μαΐου, ήταν στην πραγματικότητα μέσα στο δάσος της Κλάρεα για να σαμποτάρει το εργοτάξιο – ίσως δεν νοιάζει καν τους ίδιους τους ανακριτές. Αυτό που θέλουν είναι να έχουν κάποιον στο χέρι για να επικρέμαται η απειλή πολυετούς εγκλεισμού επί του κινήματος και επί της ενεργούς αντίστασης, για να φθάσουν έτσι ήσυχοι και ανενόχλητοι στα εγκαίνια του εργοταξίου της Σούζα.

Θέλουν να παραμένουν οι άνθρωποι στο σπίτι τους και να βλέπουν από το μπαλκόνι τους το έργο να προχωρά.

Και όμως, αυτοί οι άνθρωποι έχουν τα εργαλεία για να μπουν στη μέση: μάθαμε να μπαίνουμε εμπόδιο φωνάζοντας “No Pasaran” και να περνάμε δια ροπάλου όταν το τσιμέντο των jersey μας έκλεινε το δρόμο. Έχουμε μάθει να κοιτάμε μακριά, όταν ο ορίζοντας γέμιζε με αέριο και να σηκώνουμε το κεφάλι όταν όλα έμοιαζαν χαμένα.

Δεν θα μπορέσει ο τρόμος που σπέρνουν με την χούφτα να χαλάσει τις μελλοντικές καλλιέργειες αυτής της μακράς πάλης.

Θα πρέπει να συνεχίσουμε να οικοδομούμε τόπους και στιγμές συζήτησης για την ανταλλαγή ιδεών και πληροφοριών, για να γίνουν προτάσεις και να είμαστε έτοιμοι να επιστρέψουμε στους δρόμους και μέσα στο δάσος.

Βράδιασε στο Βαλλέττε, αλλά εκτός από το σκοτάδι, δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά με το πρωί, έτσι όπως το θωρακισμένο κελί είναι κλειστό εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο: υψηλή ασφάλεια!

Σε σύγκριση με το Νουόβι Τζιούντι (νεοαφιχθέντες) έχει πολύ περισσότερη ηρεμία και καθαριότητα, αλλά η έλλειψη της ανθρώπινης επαφής μας εξουθενώνει.

Το τρελοκομείο των μπλοκ Β, C ή F (εκτός από την απομόνωση, στην οποία είναι αναγκασμένη η Κιάρα) είναι γεμάτο με ιστορίες και εμπειρίες ζωής για να ζυμωθείς, για να νιώσεις συνενοχή και αλληλεγγύη. Ήδη τον τελευταίο μήνα, ο Νικολό, ο οποίος συνελήφθη στα τέλη Οκτωβρίου για μια άλλη δίκη, μπόρεσε να παρατηρήσει πως η ηχώ του αγώνα ενάντια στην ΥΠΕΡΤΑΧΕΙΑ έχει φτάσει μέχρι και μέσα στις φυλακές και για πολλούς σημαίνει το θάρρος εκείνου που έπαψε να υπομένει τις αποφάσεις ενός καταπιεστικού κράτους.

Για  εμάς, που είμαστε στην απομόνωση, είναι ζωτικής σημασίας να απορρίψουμε την απομόνωση και τον διαχωρισμό των κρατουμένων: είμαστε όλοι “κοινοί”.

Για τους λόγους αυτούς θα ήταν ωραίο αν μέσα στο κίνημα αναπτυσσόταν ένα σκεπτικό για και κατά της φυλακής.

Οι περισσότεροι από τους φρουρούς της Βαλλέττε ζουν εδώ, σε μεγάλα κτίρια εντός των τειχών, αυτοί δε θα ελευθερωθούν ποτέ από τη φυλακή.

Όσο και αν μας φέρονται ευγενικά σ’ αυτήν την πτέρυγα, δεν θα ολιγωρήσουν να μας κάνουν αναφορά έτσι και αποφασίσουμε να αγωνιστούμε για οποιοδήποτε λόγο.

Στη συνέχεια, με τις τόσο σημαντικές μας μνήμες, θα ροκανίσουμε αυτούς τους παρατρεχάμενους για τη στενότητα των οριζόντων τους.

“Έχετε δει ποτέ τη θάλασσα ν’ ανοίγεται μέσα στο δάσος ένα όμορφο απόγευμα του Ιουλίου, και να επιτίθεται και να κτυπά τα δίκτυα ενός εργοτάξιου;”

“Έχετε νιώσει ποτέ την ζεστασιά ανθρώπων όλων των ηλικιών κολλημένων ώμο με ώμο, ενώ οι ασπίδες προελαύνουν, η άσφαλτος του αυτοκινητόδρομου γίνεται υγρή και τα μετόπισθεν να γεμίζουν με καπνό;”

“Έχετε δει ποτέ φίδι χωρίς κεφάλι ούτε ουρά ή μια βροχή από αστέρια καταμεσίς μιας νύχτας του μεσοκαλόκαιρου;”

Εμείς ναι και ακόμα δεν μας χορταίνει.

Ο δρόμος είναι μακρύς, θα υπάρξουν οπισθοδρομήσεις συγκλονιστικές και συναρπαστικές στιγμές, θα γίνουν βήματα εμπρός και βήματα πίσω, θα μάθουμε από τα λάθη μας.

Για την ώρα, κοιτάζουμε τη φυλακή μας στα μάτια και δεν είναι εύκολο, αλλά αν “η Βαλσούζα δεν φοβάται” τότε και εμείς σίγουρα δε θα κάνουμε πίσω.

Νικολό, Κλάουντιο, Ματτία.

Για αποστολή επιστολών και καρτών:

Niccolò Blasi

Mattia Zanotti

Claudio Alberto