Ενημέρωση από τη Νάντη: η Ζad, η 22 Φεβρουαρίου και η συνέχεια.

Μετά τη διαδήλωση της 22ας Φεβρουαρίου, τις συλλήψεις στη Νάντη ένα μήνα αργότερα και την επικείμενη επανέναρξη των εξώσεων στην ZAD, παραθέτουμε μερικές σκέψεις σε σχέση με τη κατάσταση του κινήματος ενάντια στο αεροδρόμιο της Notre-Dame-des-Landes.

1.
Στις 22 Φεβρουαρίου στη Νάντη, είναι βέβαιο ότι έγιναν μπάχαλα, είναι βέβαιο ότι ήμασταν ακόμη περισσότεροι/ες από τις προηγούμενες διαδηλώσεις καθώς είναι επίσης βέβαιο ότι χρειάστηκε χρόνος να επαναφέρουν την πόλη στην τάξη μετά το πέρασμά μας. Αλλά ακόμη και έτσι, μπορούν αυτά να δικαιολογήσουν το ότι οι ανώτατες αρχές του κράτους επιτρέπουν να αποκαλούν τους ακτιβιστές της zad ως “ένοπλο κίνημα”, όπως δεν δίστασε να κάνει η νομαρχία της Loire-Atlantique; Μπορεί ένα κράτος δικαίου να κατακρίνει ένα κίνημα δημόσια προσπαθώντας να προτρέψει τον κόσμο να στείλει στην αστυνομία φωτογραφίες και βίντεο για την αναγνώριση διαδηλωτών/τριών; Είναι δυνατόν, οι εκπρόσωποι της νομαρχίας να τηλεφωνούν προσωπικά σε αγρότες της zad για να τους δώσουν λίστες με ονόματα; Πρέπει να πούμε ότι αυτές οι μεθόδοι τρομακτικά θυμίζουν τις πιο σκοτεινές στιγμές της ιστορίας της περιοχής. (Εννοώντας τα καλέσματα που έγιναν μετά τη δολοφονία από την Αντίσταση του αρχηγού του Κομαντατούρ στη Loire-Atlantique το 1941).

2.
Φεύγοντας από τη διαδήλωση, δεν ήταν μόνο οι παλιές  συνήθειες που μας άφησαν έκπληκτους: στα ΜΜΕ, βλέπουμε καθημερινά διαδηλωτές στην πλατεία Maïdan να επιτίθονται σε αστυνομικούς με όπλα και μολότοφ, και το παρουσίαζαν γιορτάζοντας μια έννομη πράξη ενός λαού ενάντια στον πρόεδρο του – εντούτοις εκλεγμένο δημοκρατικά. Παρόλ’αυτά στη Νάντη, οι ίδιες σκηνές μάχης ενάντια στην αστυνομία διασύρονται από όλα τα πολιτικά κόμματα μιλώντας για “στρατευμένες από εξτρεμιστές” ή “επαγγελματίες της βίας” που ήρθαν απλά για το ξύλο. Από τη μια επαινούμε όταν κάποιοι/ες εξεγείρονται ενάντια σε ένα διεφθαρμένο σύστημα, και από την άλλη διασύρουμε τον κόσμο που μάχεται ενάντια στη μητροπολιτική αρχή. Η Γαλλία, είναι μια χώρα λίγο σχιζοφρενής, όπου αγαπάμε τους/τις εξεργερμένους, φτάνει να είναι μακριά από το σπίτι μας.

3.
Οι οργανώσεις που  αντιστέκονται στο αεροδρόμιο του Notre-Dame-des-Landes πρέπει να  σταματήσουν να γίνονται η νόμιμη βιτρίνα ενός ένοπλου κινήματος”  (νομαρχία της Loire-Atlantique). Από τη διαδήλωση και μετά, το κράτος  και οι παρατρεχάμενοί του προσπαθούν να εξομοιώσουν τις διάφορες  οργανώσεις (ACIPA, COPAIN44, κλπ.) που συμμετέχουν στην κίνηση κατά του  αεροδρομίου και να τις αναγκάσουν να αποστασιοποιηθούν από όσα έγιναν στη διαδήλωση. Τους πιέζουν να κατακρίνουν τη “βία”, να αποδεχθούν ότι ό,τι έγινε ήταν πραγματικά ανεπίτρεπτο, και ότι η πολιτική είναι μια υπόθεση των καθώς πρέπει ανθρώπων που χρησιμοποιούν ως όπλο μόνο τα επιχειρήματα. Τους κάνουν κήρυγμα για τον κόσμο με τον οποίο συχνάζουν: “προσέξετε τους ανθρώπους γύρω σας, τους νέους κατεργάρηδες που γυροφέρνουν τη ZAD…”

3.1
Όμως το λιγότερο που μπορούμε να πούμε, είναι ότι αυτή η τακτική δεν δουλεύει πάντα. Στις μέρες που διαδέχθηκαν την 22α Φεβρουαρίου, εκτός από τις γκάφες των μέσων μαζικής ενημέρωσης, δεν υπήρξε κάποια διάσπαση του κινήματος. Χωρίς αμφιβολία, ήδη από την διάρκεια των επεισοδίων, αυτό που ήταν πραγματικά εκπληκτικό ήταν η ανάληψη της πολιτικής βίας: οι άνθρωποι έμειναν και κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων δυνατοί και ενωμένοι και οι πιο ηλικιωμένοι δεν απομακρύνονταν για να αφήσουν άλλους/ες στην πρώτη γραμμή. Αυτές οι παρουσίες είναι όλες ενθαρρυντικές. Η διαδηλώτρια που υποστήριξε ότι θα ήταν πιο έξυπνο να ετοιμάστει μια επίθεση στα κάγκελα με τα τρακτέρ για να μπορούμε να τα τραβηξουμε πιο αποτελεσματικά, και ο άλλος διαδηλωτής που στεναχωρήθηκε, επειδή δεν υπήρχαν αρκετά εργαλεία για να μπορεί να σπάζει και αυτός τα πλακάκια του δρόμου.

3.2
Αυτές οι συγκρούσεις θυμίζουν την 3η Ιουλίου 2011 στη Val-de-Suse, στη μάχη ενάντια ενός άλλου σχεδίου υποδομής. Υπήρξαν μεγάλες συγκρούσεις με την Ιταλική αστυνομία, και στη συνέχεια μηντιακές επιθέσεις ενάντια στο κίνημα No-Tav. Και εκεί οι διάφορες “επίσημες” οργανώσεις που υποστήριζαν τον αγώνα απάντησαν αμέσως “είμαστε όλοι black bloc” για να αποτρέψουν την επιχείρηση διάσπασης.

4.
Είμαστε σε ένα σημείο όπου η αναγκαιότητα της πρακτικής αντίστασης κατά των μπάτσων δεν τίθεται πλέον υπό συζήτηση. Όλος ο κόσμος, ακόμη και οι πιο δημοκρατικοί, δέχεται ότι αν η λύση της “βίας” είχε μπει σε δεύτερη μοίρα, η ZAD θα είχε εξουδετερωθεί κατά την επιχείρηση “Καίσαρας” το 2012. Θα ήταν μια μακρινή ανάμνηση. Ο στόχος μας δεν είναι να ανταγωνιστούμε μιλιταριστικά τους μπάτσους αλλά να αλλάξουμε την εξέλιξη των πραγμάτων κι αυτό δεν γίνεται εαν δεν έρθουμε αντιμέτωποι με τους μπάτσους. Άλλωστε, δεν υπάρχει αποτελεσματικό κίνημα που να έχει την τύχη να μην τους βρει στο δρόμο του. Κανείς δεν θα διδάξει στους “κοκκινοσκουφάδες” [σημ.μτφ: κίνημα της περιοχής που εμφανίστηκε το 2013] όταν αυτοί έχουν καθαρά υιοθετήσει σαν πρωτοβουλία πράξεων το σαμποτάζ και είναι πρόθυμοι να αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις της τάξης.

5.
Η πολιτική βία έχει την τάση να αναγκάζει το καθένα και τη καθεμία να πάρει θέση. Σίγουρα όλος ο κόσμος χαμογελάει όταν ο Julien, που συλλήφθηκε κάπως τυχαία στο τέλος της διαδήλωσης και καταδικάστηκε σε 5 μήνες φυλακή, λέει ότι η εξέγερση τον “ανα-κού-φισε”. Αλλά όταν τον ρωτούμε γιατί έριχνε πέτρες, δεν διστάζει να πει: “είναι για όλον τον κόσμο, μικρούς και μεγάλους, ενάντια στο καπιταλισμό και όλα τα σκατά τους”.

6.
Τελικά τί είναι ένα νέο αεροδρόμιο; Είναι η πολιτεία που επιβάλλει ένα ακόμη σχέδιο υποδομής, άλλο ένα κόμβο για να ενώσει τα εδάφη της. Οπότε η επανακαλλιέργεια των εδαφών της ζώνης διαφορικής ανάπτυξης (ZAD) και η συγκρουσιακή φύση των διαδηλώσεων είναι άρρηκτα συνδεδεμένα, είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, είναι ουσιαστικά η ίδια χειρονομία. Η μητρόπολη δεν φτάνει μέχρι εκεί που βλέπουν τα μάτια, είναι παντού, ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες γωνιές της υπαίθρου. Και οι άνθρωποι που πλέον εξαρτώνται από τη μητροπολιτική ατμόσφαιρα είναι πάντα λίγο περίεργοι, εξακολουθούν να μην μπορούν να ζήσουν ανεξάρτητα, χωρίς τη διαμεσολάβηση: ρωτήστε τους τί κρατούν από τις 22 και οι περισσότεροι/ες δεν θα μπορούν να πουν κάτι άλλο παρά: “αυτή η βία θα παίξει στις ειδήσεις και θα στοιχίσει στο κίνημα, είναι κρίμα”. Αδυνατούν να κατανοήσουν την κατάσταση, τί ακριβώς έγινε στις 22, και τις πόρτες που ανοίγει αυτό.

Η συνωμοσιακή φλυαρία είχε ξεκινήσει ήδη από το βράδυ της 22 Φεβρουαρίου. Συζητήσεις που λέγανε, ακόμη και ξεκάθαρα, ότι η αστυνομία άφησε εκούσια το Black Bloc να σπάσει τα πάντα για να “αμαυρώσουν την εικόνα” του κινήματος. Η ανακρίβεια του επιχειρήματος δε βρίσκεται στην αδράνεια ή μη της αστυνομίας στις συγκρούσεις αλλά στο πού μας οδηγεί μια τέτοια επιχειρηματολογία. Αυτή η θέση στηρίζεται, εσφαλμένα, στο ότι η δύναμη του κινήματος προέρχεται από τη συμπάθεια που αντλεί από τη “δημόσια γνώμη”.  Όμως, όταν βρίσκεσαι απέναντι σε ανθρώπους που η δουλειά τους είναι η ανάπτυξη (του εδάφους, της κοινωνίας…), σε ανθρώπους που είναι ταυτισμένοι με τη δουλειά τους, πρέπει να καταλάβουμε ότι καμιά όμορφη ομιλία δε πρόκειται να τους κάνει να υποχωρήσουν ούτε ένα βήμα. Είναι λοιπόν (η βία) ένα πρακτικό πλάνο που πρέπει να προωθούμε για να μπορέσουμε να τους αντιμετωπίσουμε.

7.1
Η ZAD διακωμωδεί την ίδια της την αξιοπιστία και θέτει πολλά ερωτήματα: Πώς βρίσκουμε προμήθειες; Τί σημαίνει συγκεκριμένα μοιραζόμαστε τη γη και την καλλιεργούμε; Πώς μπορούν διαφορετικά πολιτικά ρεύματα να ζουν μαζί στο ίδιο χώρο; Σε ένα αγώνα, ποιές πρέπει να είναι οι σωστές σχέσεις με τους αγρότες της περιοχής; Και άλλα. Και αυτό είναι που δίνει δύναμη στη μάχη ενάντια στο αεροδρόμιο, η οποία εξακολουθεί να υπάρχει ακόμη και δεν έχει συμπεριληφθεί στη μεγάλη λίστα με τα υπόλοιπα κοινωνικά κινήματα, τα οποία είναι μεν συμπαθητικά, αλλά και θαμμένα εδώ και αρκετό καιρό. Είναι οι ζωτικές ερωτήσεις που εξελίσσουν το κίνημα. Αυτό είναι επίσης που δίνει εξηγήσεις γιατί αρκετός κόσμος μπήκε στη μάχη με τη καρδιά του, γιατί κάποιοι/ες ήρθαν από μακριά και γιατί άλλοι/ες άφησαν τις δουλειές τους (κάτι που δεν είναι αμελητέο στη σημερινή κοινωνία) για να έρθουν και να συμμετέχουν. Είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίο για το κίνημά μας να μην πιαστεί πάνω στη λογική του “Άραγε τί να πούμε” [σημ.μτφ: εδώ εννοούν τη λογική της εξάρτησης από τις φήμες και το παιχνίδι των εντυπώσεων].

7.2
Επίσης αυτή η ρητορική της αδυναμίας είναι πολιτικά βαρετή, επειδή βασίζεται στη λογική ότι η ιστορία γράφεται από τους δυνατούς, και οι υπόλοιποι έχουν απλά χρηστική αξία. Πρέπει να σημειωθεί ότι στρατηγικά, σε αυτή τη περίπτωση, δεν ήταν ηλίθιο να επιτεθούμε πρώτοι αντί να περιμένουμε το τέλος της διαδήλωσης. Όπως οι μπάτσοι έχουν τη στρατηγική και μπορούν, για παράδειγμα, να αποφασίσουν να επιτεθούν στον κόσμο την αυγή κατά τη διάρκεια ερευνών για να τους/τις σταματήσουν, έτσι και ο κόσμος αποφάσισε να μην περιμένει να σκορπιστούν για να επιτεθούν. Η τακτική που ακολουθούμε δεν πρέπει να είναι τέτοια ώστε να γινόμαστε το ξεκάρφωμα των μπάτσων.

8.
“Το πιο βαθύ είναι το δέρμα”. Η συνωμοσιολογία είναι το δόγμα της μόδας αυτή τη στιγμή. Η ρητορική του κρυμμένου είναι παντού όχι μόνο στο Dieudo [σημ.μτφ: γνωστός αντισημίτης] και την παρέα του. Οι κυβερνώντες έχουν  μια εμμονή με αυτό που ήταν από “πίσω”: πίσω από τα χαμογελαστά πρόσωπα των όμορφων σοσιαλιστών/ριών και οικολόγων που διαδήλωναν ενάντια στο αεροδρόμιο, ενώ πίστευαν ότι θα αναγνώριζαν τους “ακροαριστερούς”, στη πορεία ήταν όλοι/ες καμουφλαρισμένοι/ες κ.λπ. Μέσα σε όλη την παρανοϊκή ατμόσφαιρα, δεν είναι σε θέση να μετρήσουν και να δουν τι πραγματικά έγινε την ημέρα της 22 Φεβρουαρίου: δεν υπάρχει επιφάνεια και βάθος, “η έννομη βιτρίνα του κινήματος” και οι βίαιοι/ες αναρχικοί/ες που κρύβονται στις σκιές. Όλα ήταν εκεί, ξεκάθαρα, μπροστά στα μάτια τους. Ανήμποροι να παραδεχτούν ότι ο θυμός μαζί με την επιθυμία εκδίκησης ενάντια στην καταστολή των τελευταίων μηνών στη ZAD και αυτούς που προωθούν το αεροδρόμιο μπορεί να αναμεταδοθεί και να εξαπλωθεί, ότι δεν είναι προνόμιο καμίας ομάδας συγκεκριμένα. Αντί να αναγνωρίσουν αυτήν την απλή αλήθεια οι αρχές αναμασούν πάντα τις φοβίες τους: οι φαντασιακές ομάδες των Black Bloc που ήρθαν από το εξωτερικό και η ZAD ως ένα στρατόπεδο εκπαίδευσης “στρατιωτών”. Αυτή η ρητορική του κρυμμένου είναι τόσο φανερή που ακόμη και όταν συλλαμβάνουν κόσμο στη διαδήλωση, ο εισαγγελέας δε μπορεί να σταματήσει τον εαυτό του από το να πει ότι δεν είναι οι σωστοί: “Δεν έχουμε τους πραγματικούς υπαίτιους”.

8.1
Οι διαδηλώσεις αλληλεγγύης, η ζωή στη ZAD, οι κατειλημμένοι ή κτισμένοι χώροι, οι σχέσεις  με τους πιο παλιούς κατοίκους, οι άλλες δυνάμεις που προέρχονται από τις 4 γωνιές της Γαλλίας και παραπέρα (λοιπόν ναι, υπήρχαν πράγματι μη ντόπιοι στη διαδήλωση!), όλα αυτά δίνουν σώμα και ψυχή στον αγώνα ενάντια στο σχέδιο του αεροδρομίου, μετατρέποντάς τον σε κάτι άλλο πέρα από την απλή υποβολή μιας τεχνικής ερώτησης: είστε υπέρ ή κατά του αεροδρομίου. Τον  μετατρέπει σε κάτι πολύ διαφορετικό από το να θέσουμε υπό συζήτηση το  εγχείρημα του αεροδρομίου από οικολογική σκοπιά στηριζόμενοι στον  σημερινό αριθμό των ταξιδιωτών στην περιοχή. [σημ.μτφ: ένα, ίσως και το μόνο, επιχείρημα των οικολόγων είναι ότι αφού το νυν αεροδρόμιο καλύπτει τις ανάγκες της περιοχής δεν υπάρχει λόγος για ένα δεύτερο]. Σ’αυτή τη συζήτηση θέλει να μας εγκλωβίσει η κυβέρνηση. Γιατί, αν η δημιουργία του αεροδρομίου στηριζόταν στην προαναφερθείσα απλή ερώτηση,τότε θα μπορούσε να λυθεί με ψηφοφορίες (“βλέπετε ότι λίγο περισσότερο από τους μισούς ψηφοφόρους εγκρίνουν ή όχι το αεροδρόμιο”) ή με το κλασσικό πια δημοκρατικό επιχείρημα (“εκλεχθήκαμε, οπότε στο τέλος των συζητήσεων εμείς αποφασίζουμε”). Ε λοιπόν όχι, ο αγώνας είναι μια εξέγερση που δεσμεύει τη ζωή, ή τίποτα. Λόγω του ότι το κίνημα είναι δυνατό σε καλεί να πορευτείς μαζί του και να το δεις να νικά.

8.2
Ο αγώνας στη Notre-Dame δεν είναι ένας δημοκρατικός αγώνας, είναι κάτι άλλο. Η ZAD δεν ενδιαφέρεται για την πλειοψηφία. Σήμερα, μια μάχη είναι δημοκρατική όταν κάνει προσφυγές στα δικαστήρια και διαδηλώνει ειρηνικά για να δείξει νούμερα, χρησιμοποιώντας το σύστημα/την ιδέα της αντιπροσώπευσης. Ο  πρόεδρος της περιοχής Pays de la Loire Jacques Auxiette, όπως  και  άλλοι παλιοί της πολιτικής, θεωρεί πως “Είμαστε σε δημοκρατία”. Κι όπως άλλωστε δήλωσε επανειλημμένα στα ΜΜΕ την επόμενη των διαδηλώσεων: “Σίγουρα έχετε κάθε δικαίωμα να διαφωνείτε, αλλά να ξέρετε η απόφαση έχει ήδη παρθεί, έχουμε τον έλεγχο, σας δίνουμε μόνο το δικαίωμα να πείτε ότι δεν συμφωνείτε, αλλά τίποτα περισσότερο”. Τελικά η δημοκρατία συνοψίζεται πάντα στο “Μίλα όσο θέλεις”. Ένας αγώνας που αμφισβητεί την τάξη των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι δημοκρατικός, αν θέλει να κερδίσει.

8.3
Οπότε η ιδέα, αυτή που δίνει τη δύναμη στο κίνημα, αυτή που το κάνει όλο και πιο ενοχλητικό στα μάτια των Valls, Ayrault [σημ.μτφ.: Νυν και πρώην πρωθυπουργός αντίστοιχα.] και όλων των άλλων, είναι ο ετερόκλιτος χαρακτήρας του. Δεν είναι τόσο οι ζημιές, οι σπασμένες βιτρίνες, το πυρπολημένο εργοτάξιο και οι τραυματισμένοι μπάτσοι που δείχνουν να τους ενοχλούν, αλλά η μάζα των διαδηλωτών. Είναι οι μετακινήσεις που ο ίδιος ο αγώνας προκάλεσε αυτό που είναι πιο επικίνδυνο: το ότι οι ριζοσπάστες ασχολούνται με την γεωργία, το ότι αγκυροβολήθηκαν κάπου και βγήκαν έξω από το καβούκι τους και ότι οι αγρότες της περιοχής συμμετέχουν στην έμπρακτη προστασία της ZAD. Αυτό είναι το πιο ανυπόφορο για το κράτος και αυτό είναι που δίνει δύναμη στο κίνημα, το επαναστατικό δυναμικό που εκρέει. Αρκετές ζωές αποκλίνουν μέσα από αυτό.

9.
Η ZAD και γενικότερα οι λεγόμενες “τοπικές” μάχες, θέτουν ένα αλλιώτικο τρόπο θεώρησης της πολιτικής από αυτήν που παρουσιάζεται σήμερα στις δημοκρατίες. Συνήθως η πολιτική αμφισβήτησης αποτελείται από το να βγαίνουμε στο δρόμο με στόχο να πάρουμε τη δύναμη ή εν πάση περίπτωση, να επηρεάσουμε την κυβέρνηση σχετικά με την πορεία των γεγονότων. Ε όχι, η πολιτική είναι αυτό που γίνεται στον ίδιο το δρόμο, μέσα στα χωράφια της ZAD.

9.1
Συνήθως το κράτος και το κεφάλαιο έχουν το μονοπώλιο για το τι γίνεται στο δρόμο, τόσο για αυτό που φαίνεται όσο και για αυτό που δε φαίνεται. Η πολιτική είναι η διακοπή, είναι η εμφάνιση αυτού που δεν έπρεπε να είχε εμφανιστεί. Αυτή η ιδέα είναι βασική, αλλιώς δεχόμαστε τη λογική που περιορίζει τα γεγονότα της 22 Φεβρουαρίου στο δίπολο “ταραχές” και αντιπαραθέσεις μεταξύ σοσιαλιστών και οικολόγων,με τις μεν να εμφανίζονται στις σελίδες των εφημερίδων που καλύπτουν τα “διάφορα γεγονότα” και τις δε  στις σελίδες που αφορούν την “πολιτική”. Ενώ είναι ξεκάθαρο πως αυτό που έγινε είναι το αντίθετο.

10.
Η ρητορική του ταραχοποιού που ήρθε από το εξωτερικό για να κάνει μάχη είναι παράλογη και εκθέτει όσους την προωθούν καθώς η πραγματικότητα έρχεται να την αναιρέσει ξανά και ξανά. Μόνο σε φαντασιακό επίπεδο ο ταραχοποιός είναι αυτό το μυστήριο ον που λειτουργεί μόνος/η ή με μικρές ομάδες, στο τέλος της διαδήλωσης. Η νομαρχία πρέπει να ήταν πέρα για πέρα απεγνωσμένη για να μην καταλάβει τις ανακρίβειες των ανακοινώσεων του στυλ “1000 ταραξίες επιτέθηκαν στο κέντρο πόλης”. Μας θυμίζει τις διαδηλώσεις τον Οκτώβρη του 2010 στη Λυών ενάντια στο νόμο για τις συντάξεις, όταν η αστυνομία ανακοίνωνε ότι αναγνώρισε 1300 ταραξίες, συγχωρήστε μας που ήρθαν λίγοι για να επιτεθούν. Η φιγούρα του ταραξία είναι εκεί για να κρύψει ό,τι άλλο μπορεί να γίνει στο δρόμο πέραν από μια διαμαρτυρία-περιπλάνηση. Εν πάση περιπτώση, στη Νάντη, στις 22 Φεβρουαρίου, ποιό είναι το κοινωνιολογικό προφίλ που θα μπορούσε να δοθεί σε όσους/ες αντιμετώπισαν την αστυνομία, επέστρεφαν δακρυγόνα, παρακολουθούσαν/πρόσεχαν τις κινήσεις των ΜΑΤ και της αντιτρομοκρατικής, έβαφαν τα τοπικά καταστήματα με μπογιά, τοποθετούσαν τους γάντζους για να τραβήξουν τα μπατσικά με σκοπό να ανοίξουν τρύπες; Είναι αυτό των μαθητών, των καταληψίων, των εργαζομένων ή των αγροτών; Έφταναν από τη ZAD, τη Νάντη ή από αλλού; Είναι όλα αυτά μαζί.

11.
Ο επίλογος δεν έχει γραφτεί ακόμη. Δεν ήταν όλα ρόδινα σε αυτή τη διαδήλωση, δεν έγιναν δεκτές όλες οι πρωτοβουλίες με χαρά από όλους/ες. Τουλάχιστον όμως υπήρξε διάδραση και συζήτηση κατά τη διάρκεια των γεγονότων ενώ παράλληλα οι ταραχές έγιναν αφορμή και έδωσαν υλικό για κουβέντα σχετικά με το τι είναι τακτική και τι δεν είναι, και για το τι δούλεψε και τι χρειάζεται βελτίωση. Για παράδειγμα, σκεπτόμενοι τι θέλουμε να κερδίσουμε, η 22 Φεβρουαρίου σίγουρα δεν ήταν αρκετά δυνατή. Λαμβάνοντας υπόψη την αποφασιστικότητα και τον αριθμό των παρευρισκόμενων, θα μπορούσαμε να σκεφτούμε, αντί για μια κλασική διαδήλωση, μια κατάληψη. Κατάληψη μιας πλατείας στο κέντρο της πόλης για να μπορούμε να έχουμε μια μόνιμη σύγκρουση, όπως έκαναν στην Ουκρανία.

12.
Λίγες μέρες μετά τη διαδήλωση, το περιοδικό Le Figaro με αναπτερωμένες ελπίδες έγραφε: “Ταραξίες της Νάντης: τα περιθώρια στενεύουν”. Ένα μήνα μετά, έγιναν γύρω στις 10 συλλήψεις στη Νάντη. Μίζερη αστυνομική μικροπρέπεια. Εκδίκηση αυτών που δεν ξέρουν να χάνουν. Όμως για ακόμη μια φορά, εκεί στα ΜΜΕ, κάνουν μεγάλο λάθος: αν υπάρχουν κάποια περιθώρια που στενεύουν είναι αυτά που έχει αφήσει το κίνημα της ZAD στη Vinci και τους κυβερνώντες.

Είμαστε κοντά στη νίκη
Ραντεβού στην επόμενη προσπάθεια έξωσης
Ομάδα ZAD Lyon

Πηγή