Έφυγα από την δουλειά γύρω στις 11.30μμ και πήγα προς το Σύνταγμα ανεβαίνοντας την Βασ. Γεωργίου. Μετά την Ρηγίλλης ακριβώς υπάρχει ενα κτίριο με Τουρκική σημαία, πιθανόν να ήταν η τουρκικη πρεσβεία. Συνέχισα ευθεία, αλλά στάθηκα απ’ έξω όταν άκουσα φωνές, ουρλιαχτά και ήχους από χτυπήματα. Δίπλα ακριβώς στο κτίριο με την τούρκικη σημαία, υπάρχει ένα μεγάλο παράθυρο που ήταν λίγο ανοιχτό, στο ημιυπόγειο του κτιρίου, από το οποίο μάλλον έρχονταν οι ήχοι.
Έβγαλα την κουκούλα γιατί έβρεχε και πλησίασα να ακούσω καλύτερα. Στάθηκα για περίπου μισό λεπτό και κατάλαβα τι γινόταν. Στο πρώτο και στο αμέσως επόμενο στενό οι δρόμοι είναι κλειστοί από μπάτσους περιπολικά και ασφάλεια [θα πρέπει να σημειωθεί ότι αυτό συμβαίνει καθημερινώς – δε φάνηκε διαφορά ως προς την κινητικότητα των μπάτσων ή τους στόχους φύλαξης, το συγκεκριμένο βράδυ.]
Σε όλα τα κτίρια υπήρχαν κάμερες και μια ήταν ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι ούτε να τραβήξω υλικό γιατί φοβήθηκα ότι μετά θα περιέγραφα τον δικό μου βασανισμό. Έφυγα και στην συνέχεια δημοσίευσα αυτά που άκουσα. Έμαθα από το twitter ότι εκεί βρίσκεται η τούρκικη πρεσβεία. Τέλος, δεν ξεχώρισα κάποια γλώσσα.