Το πρωί της Δευτέρας 17-2-2014, κάποιες δεκάδες συντροφισσών και συντρόφων στήριξαν μια αντιμιλιταριστική παρέμβαση, κατά την οποία παραδόθηκε συμβολικά στους καραβανάδες της στρατολογίας Ιωαννίνων η παρακάτω συλλογική δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης. Εν μέσω συνθημάτων και κάποιων “διαλόγων” μεταξύ αντιμιλιταριστών και στρατιωτικού προσωπικού (θα μας προτιμούσαν προφανώς στη μούγγα και να βαράμε προσοχή…) εκφράστηκε παράλληλα η αλληλεγγύη στον αρνητή Μ. Τόλη που θα δικαστεί την Παρασκευή 14/3 στην Αθήνα. Τα κρεμασμένα πανό έξω από την είσοδο, αλλά και η ίδια η πράξη της δημοσιοποίησης άλλης μιας συλλογικής δήλωσης νέων αρνητών στράτευσης, πέρασαν έμπρακτα το μήνυμά μας: Όσο περισσότερο μας καταστέλλουν, τόσο περισσότερο πεισμώνουμε, όσοι ολικοί αρνητές και να διώκονται, άλλοι τόσοι ξεμυτίζουν και παίρνουν τη σκυτάλη. Σε συνέχεια των δράσεων δημοσιοποίησης της συλλογικής δήλωσης άρνησης στράτευσης πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 18-02-14 το απόγευμα μικροφωνική όπου μοιράστηκαν εκατοντάδες αντίτυπα της δήλωση
“Δεν φυλάττουμε καμία πίστη για καμία πατρίδα, όπως δεν φιλάμε καμία κατουρημένη ποδιά. Καμία υπακοή σε κανένα Σύνταγμα, Νόμο ή ψήφισμα κανενός Κράτους, όταν αυτά εναντιώνονται στα συμφέροντά τα δικά μας, των υπό διαμόρφωση κοινοτήτων μας και της τάξης μας. Καμία υποταγή στους «ανωτέρους» μας.Δε θα εκτελέσουμε προθύμως και άνευ αντιλογίας (ούτε τα βόδια δεν το κάνουν αυτό) καμία διαταγή τους.
Δε θα υπερασπιστούμε ούτε με αφοσίωση, ούτε με προθυμία, ούτε καν με ραθυμία καμία σημαία κάτω από την οποία τα μέλη και οι χειροκροτητές της αστικής τάξης έχουν εκμεταλλευτεί, καταπιέσει, δολοφονήσει, διαπομπεύσει και βιάσει δεκάδες χιλιάδες αδερφούς και αδερφές μας προλετάριους αγωνιστές ή και άμαχους εντός και εκτός συνόρων, είτε στα πεδία της μάχης είτε στις καθημερινές κοινωνικές μάχες στις γειτονιές, στους δρόμους και τους χώρους εργασίας.
Όσο για την τελευταία ρανίδα του αίματός μας (όπως και την πρώτη και την δεύτερη και την τρίτη…) θα την κρατήσουμε μες τις φλέβες μας, ώστε αυτές να χτυπούν δυνατά και να ζήσουμε, να χαρούμε, να λυπηθούμε, να παλέψουμε για την συλλογική μας ανατίμηση, να αγαπήσουμε, αλλά και να μισήσουμε όσους το αξίζουν (καλή ώρα).
Δε φυλάττουμε, λοιπόν, ούτε «ακριβώς» ούτε με κάποιον άλλον τρόπο τους στρατιωτικούς νόμους, αλλά παλεύουμε για την κατάργηση αυτών και των νομοθετών τους, του κράτους και των αφεντικών.
Με δυο λέξεις: Δεν υπηρετούμε!”