Δράση κατά των απελάσεων στο Μάλμε της Σουήδιας
Μόλις πριν μερικούς μήνες διαβάζαμε για τη «φιλόξενη» σουηδία, την «οργανωμένη», «πολυπολιτισμική» και «ανεκτική» χώρα της βόρειας ευρώπης που δέχεται στην αγκαλιά της τους “κατατρεγμένους πρόσφυγες από την συρία”, προσφέροντας ίσα “δικαιώματα” επιβίωσης, υποσχόμενη ευθέως μια ασφαλή διαβίωση. Μια χώρα που εδώ και χρόνια “φιλοξενεί” της γης τους κολασμένους από την μέση ανατολή, την πρώην γιουγκοσλαβία, το κόσοβο, την αφρική. Ναι, αναφερόμαστε στην σουηδία με την μακριά παράδοση στην δήθεν φιλελεύθερη μεταναστευτική πολιτική αλλά και τα εκατομμύρια μεταναστών που στήριξαν με την εργασία τους το λεγόμενο «σουηδικό μοντέλο». Ας μιλήσουμε λίγο για την σουηδία στα σοβαρά, αφαιρώντας τον αγιοποιητικό μανδύα της ουδέτερης και φιλόξενης χώρας. Κάτω από το χαλί, όπως και σε κάθε κράτος άλλωστε, κρύβεται η καταστολή και ο συστημικός ρατσισμός.
Τα τελευταία χρόνια η κοινωνική και πολιτική ατζέντα μετατοπίζεται δραματικά πιο δεξιά ανεξάρτητα αν πρόκειται για σοσιαλδημοκρατική ή συντηρητική διακυβέρνηση, ενώ πλέον στην βουλή υπάρχει και το ακροδεξιό κόμμα των Σουηδών Δημοκρατών με τον φασιστικό του οχετό εναντίον ΛΟΑΤ, μεταναστών και ισλάμ. Ο δομικός ρατσισμός του σουηδικού «παραδείσου» παράγει γκέτο, πολίτες δεύτερης κατηγορίας και εδραιώνει εργασιακούς αποκλεισμούς. Ενδεικτικά, με το ρατσιστικό πρόγραμμα REVA [1] (Legal and Effective Enforcement Work), σε αστυνομικά μπλόκα σε σταθμούς ΜΜΜ γίνονται καθημερινοί έλεγχοι για τον εντοπισμό μεταναστών χωρίς χαρτιά. Οι μπάτσοι όμως δείχνουν μια επίμονη προτίμηση σε ανθρώπους με συγκεκριμένα φυλετικά χαρακτηριστικά. Ταυτόχρονα, το σουηδικό κράτος δείχνει πρωτόγνωρη ευαισθησία στον μαχητικό αντιφασισμό συλλαμβάνοντας αντιφασίστες και αντιφασίστριες σε διάφορες πόλεις της χώρας ενώ κάνει τα στραβά μάτια σε επιθέσεις ναζιστών ακόμη και εναντίον οικογενειών με μικρά παιδιά. Όσοι – όπως ο Joel– αντιδρούν στον δομικό και ανοιχτό φασισμό του σουηδικού «παραδείσου» διώκονται και φυλακίζονται από το κράτος το οποίο ενθαρρύνει έτσι τις ναζιστικές επιθέσεις. Ενώ γράφονται οι γραμμές αυτές τέσσερις σύντροφοι γίνονται θύματα ναζιστικής επίθεσης στο κέντρο του Μάλμε. Ένας από αυτούς παλεύει στην εντατική για την ζωή του.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το σουηδικό κράτος έχει κηρύξει τον πόλεμο και ενάντια σε πρόσφυγες από το αφγανιστάν και αλλού που αιτούνται άσυλο. Η ειρωνεία είναι ότι τα σουηδικά στρατεύματα δεν έχουν αποσυρθεί από το αφγανιστάν ακόμη. Τρεις εκ των προσφύγων εξιστορούν πως έφτασαν στην σουηδία με τις παρακάτω μαρτυρίες τους:
Massieh Sadigi
Ο πατέρας μου είχε μια εταιρεία λεωφορείων στο αφγανιστάν και έβγαζε πολλά χρήματα και ήμασταν καλά μέχρι που αντιμετώπισε πρόβλημα με τους Ταλιμπαν. Απαίτησαν από τον πατέρα μου να τους πληρώσει πολλά χρήματα. Για ένα διάστημα πλήρωνε αυτά που ήθελαν αλλά όσο περνούσε ο καιρός οι απαιτήσεις μεγάλωσαν και το πορτοφόλι του γινόταν πιο μικρό. Όταν πια δεν μπορούσε να πληρώσει αυτά που ζητούσαν απείλησαν και βασάνισαν ολόκληρη την οικογένειά μας. Στο τέλος είπαν στον πατέρα μου ότι είχε μια τελευταία ευκαιρία: “αν δε βρεις τα χρήματα για να μας πληρώσεις, την επόμενη φορά θα σκοτώσουμε εσένα και όλη σου την οικογένεια”. Για λίγο καιρό ζούσαμε σαν εγχώριοι πρόσφυγες και μετακομίσαμε από το Ghaznitoo στην Kabul, αλλά δεν τους πήρε πολύ να μας βρουν κι εκεί, οπότε δε βλέπαμε άλλη ευκαιρία από το να φύγουμε από το αφγανιστάν. Ο πατέρας μου μας είπε ότι θα προσπαθούσε να πάει στην σουηδία, μιας και ήταν η μόνη χώρα στην οποία δεν γινόταν πόλεμος και επειδή είχαν καλό εκπαιδευτικό σύστημα. Μαζί διασχίσαμε την τουρκία με πλαστά διαβατήρια αλλά όταν προσπαθήσαμε να επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο για την ελλάδα, σταμάτησαν την υπόλοιπη οικογένειά μου. Εγώ πέρασα γατί μιλούσα αγγλικά. Η υπόθεσή μου ανήκει στις υποθέσεις του δουβλίνου και έχω καταφύγει σε πολλές χώρες πριν φτάσω στην σουηδία. Για δύο χρόνια ταξίδευα στην ευρώπη και εφόσον δεν είχα χρήματα ταξίδευα με τα πόδια τον περισσότερο δρόμο. Ήμουν άστεγος στην ελλάδα για έξι μήνες όπου περίμενα την οικογένειά μου. Κοιμόμουν έξω σε ένα πάρκο και έπαιρνα φαγητό από την εκκλησία. Η οικογένειά μου δεν ήρθε ποτέ και τελικά αποφάσισα να συνεχίσω και να δω αν κατάφεραν να φτάσουν στην σουηδία. Από την ελλάδα περιπλανήθηκα στην μακεδονία και από εκεί πέρασα στην σερβία, στην κροατία, στην σλοβενία και στην ιταλία. Από την ιταλία στην γαλλία και μετά γερμανία και δανία. Μερικές φορές ταξίδευα με το τρένο ή με ταξί για σύντομες αποστάσεις αλλά για το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής έπρεπε να περπατάω. Περπατούσα δίπλα στις ράγες του τρένου για να μη χαθώ. Ήρθα από τη δανία στην σουηδία με το φέρι.Η σουηδία ήθελε να με στείλει πίσω στη σλοβενία, σύμφωνα με τον κανονισμό του δουβλίνου, προσπάθησα να εξηγήσω ότι δε μπορώ να γυρίσω εκεί, καθώς θα με έστελναν κατευθείαν πίσω στο αφγανιστάν. Μετά την απόρριψη του πρώτου αιτήματός μου έζησα χωρίς χαρτιά στη σουηδία για 18 μήνες, μέχρι να μπορέσω να κάνω νέο αίτημα ασύλου. Ήταν μια αγχωτική και δύσκολη περίοδος για μένα και δε μπορούσα ποτέ να νιώσω ασφαλής και άνετα, γιατί συνεχώς αγωνιούσα ότι θα με στείλουν πίσω στη σλοβενία. Το σουηδικό συμβούλιο μετανάστευσης προσέλαβε έναν διερμηνέα που δεν μιλούσε τη γλώσσα μου. Προσπάθησα να τους εξηγήσω ότι δε μπορώ να καταλάβω Φαρσί και ότι τα Νταρό είναι παρόμοια με τα Φαρσί αλλά όχι αρκετά παρόμοια ώστε εγώ και ο διερμηνέας να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο απόλυτα και για να μεταφερθούν σωστά οι λεπτομέριες της ιστορίας μου. Ο διερμηνέας μετέφρασε λάθος και παρότι έχω αποδείξεις ότι απειλείται η ζωή μου στο αφγανιστάν και ότι θα σκοτώσουν εμένα και την οικογένειά μου αν επιστρέψουμε, το αίτημά μου απορρίφθηκε και πάλι.
Majeed Niaz
Δούλευα ως διευθυντής καταστήματος σε κατάστημα Duty-Free σε ένα αεροδρόμιο στο αφγανιστάν. Ως εκ τούτου μπορούσα να κινούμαι ελεύθερα χωρίς να περνάω από σταθμούς ελέγχου στο αεροδρόμιο. Στο αεροδρόμιο είχαμε ένα μικρό τοπικό κατάστημα οπότε νοικιάσαμε ένα ακόμη σε κάποια απόσταση από το αεροδρόμιο, στο WazirAkbar Khan. Ταξίδευα μεταξύ του αεροδρομίου και του συγκροτήματος με αυτοκίνητο. Είχα τη δυνατότητα επίσης να οδηγώ και έξω από την περιοχή του αεροδρομίου χωρίς να περνάω από έλεγχο. Κάποιος είχε δώσει αυτήν την πληροφορία στους ταλιμπαν. Ήρθαν σε εμένα και απαίτησαν να τους βοηθήσω να παρακάμψουν τον έλεγχο και το τελωνείο και να μπουν στο αεροδρόμιο ή να παραδώσω εγώ κάποια υλικά για αυτούς σε κάποιον μέσα στο αεροδρόμιο. Για μια περίοδο ερχόντουσαν κάθε μέρα και με προειδοποιούσαν. Μου έλεγαν, αν θέλεις να ζήσεις πρέπει να μας βοηθήσεις να περάσουμε αυτά τα υλικά στο αεροδρόμιο. Μου εξήγησαν ότι τα υλικά ήταν εκρηκτικά που προορίζονταν για τη δολοφονία των εχθρών του ισλάμ, δηλαδή τους μη-μουσουλμάνους. Η μέρα που ένιωσα ότι θα μπορούσε να είναι η τελευταία μου ήρθε. Μπορούσα να πάρω τρεις δρόμους. Μπορούσα να επιλέξω τον θάνατο, μπορούσα να επιλέξω να παραδώσω τα εκρηκτικά στους ταλιμπαν και να συμμετέχω στη δολοφονία άλλων ανθρώπων ή μπορούσα να επιλέξω τη φυγή. Έφυγα. Όταν πήρα την απόφασή μου έμεινα κρυμμένος για έξι μέρες μέχρι που ο γιος μιας θείας μου είχε κανονίσει έναν λαθρέμπορο για εμένα και την οικογένειά μου. Ταξιδέψαμε από το αφγανιστάν στο ιράν με τη βοήθεια των λαθρεμπόρων παρόλο που η γυναίκα μου ήταν έγκυος και είχαμε και την κόρη μας που ήταν μόλις δύο χρονών. Από το ιράν πήγαμε στην τουρκία και από την τουρκία στην ελλάδα. Στο δρόμο μας για την ελλάδα η βάρκα μας βούλιαξε και μαζί με αυτή η κόρη μας. Μετά από μεγάλη μάχη καταφέραμε να τη ανακτήσουμε από το νερό αλλά είχε καταπιεί μεγάλες ποσότητες βρώμικο νερό και λάσπη. Αρρώστησε πολύ και ακόμη δεν είναι πολύ καλά. Μετά από αυτή τη δοκιμασία συνεχίσαμε με τα πόδια στην ελλάδα, περπατήσαμε πολλές ώρες. Η αστυνομία μας συνέλαβε και μας φυλάκισε. Μετά την ελλάδα περάσαμε με φουσκωτό στην ιταλία και από την ιταλία στην γαλλία, γερμανία, δανία και τελικά στην σουηδία. Στο φάκελό μου από τότε που έκανα αίτηση για άσυλο υπάρχουν γραμμένα πράγματα που δεν έχω πει ποτέ. Όταν ρώτησα τον δικηγόρο μου πως συνέβη αυτό μου είπε ότι τέτοια πράγματα συμβαίνουν μερικές φορές και ότι δεν μπορούν να γίνουν πολλά για αυτό. Το συμβούλιο μετανάστευσης μπορεί να κάνει ό,τι θέλει· μπορεί να γράψει πράγματα στα έγγραφά τους που δεν είναι αλήθεια και να μην το μάθει ποτέ κανείς. Πρόσφατα ήρθα σε επαφή με έναν συγγενή μου στο αφγανιστάν. Μου είπε ότι κάποιοι είχαν πάει να βρουν τον πατέρα μου και ότι αυτοί που τον αναζητούσαν απειλούν να τον σκοτώσουν. Δεν έχουν ξεχάσει ούτε εμένα ούτε αυτό που έκανα και αν με στείλουν πίσω θα με βρουν και θα με σκοτώσουν.
Zabihullah Nadeem
Ο πατέρας μου είχε προβλήματα με ένα τοπικό πολέμαρχο στην επαρχία μας στο αφγανιστάν. Είχαν δολοφονήσει το θείο μου, τον άντρα της θείας μου και το γιο του θείου μου από την πλευρά της μητέρας μου. Όταν οι ηπα εισέβαλλαν στο αφγανιστάν και οι ταλιμπάν ήρθαν πάλι στην εξουσία τα πράγματα βελτιώθηκαν λίγο για μας και ο πατέρας μου αποφάσισε να πάει τους ανθρώπους που ήταν υπεύθυνοι για τις δολοφονίες στο δικαστήριο. Αυτό μας οδήγησε σε ακόμα περισσότερα προβλήματα και απειλούνταν η οικογένειά μου για να πιεστεί ο πατέρας μου να αποσύρει τους ισχυρισμούς του. Όταν αρνήθηκε, απήγαγαν την αδερφή μου. Ο πατέρας μου παρόλα αυτά δεν δεχόταν να υποταχθεί στη βούλησή τους και 10 μέρες αργότερα βρήκαμε το σώμα της αδερφής μου. Εκείνη την περίοδο ήμουν ακόμα παδί, ήμουν 14 ετών. Η μητέρα μου με έφερε από το faryab στην καμπούλ, όπου μείναμε πέντε μέρες, για να λάβω ιατρική φροντίδα. Μετά φύγαμε για το πακιστάν. Ήμουν άσχημα τραυματισμένος και η μητέρα μου με κουβάλησε πέρα από τα σύνορα. Όταν συνήλθα συνέχισα στο ιράν και την τουρκία και απο εκεί στην ελλάδα. Η ελλάδα με έστειλε 2 φορές πίσω στην τουρκία, αλλά εγώ επέστρεψα και πάλι στην ελλάδα και έμεινα εκεί για μερικά χρόνια. Όταν όμως η κατάσταση για τους πρόσφυγες εκεί χειροτέρεψε, έπρεπε να φύγω. Ταξίδεψα μέσα από πολλές ευρωπαϊκές χώρες μέχρι να φτάσω στην σουηδία. Έκανα τρεις φορές αίτηση ασύλου και είχα τρεις απορριπτικές απαντήσεις. Την πρώτη φορά μου είπαν ότι η ιστορία μου δεν ήταν πειστική, πως είναι δυνατόν να με κουβάλησε για τόση πολλή απόσταση η μητέρα μου. Τη δεύτερη φορά μου είπαν ότι δεν είχε λογική το ότι δεν είχα αιτηθεί άσυλο σε καμία άλλη από τις χώρες στις οποίες είχα βρεθεί, αν ήταν τόσο επικίνδυνα για μένα στο αφγανιστάν. Την τρίτη φορά μου είπαν ότι δεν έχω επαρκείς αποδείξεις για να τους πείσω ότι είμαι αυτός που λέω πως είμαι. Η μητέρα μου έχει εξαφανιστεί• δεν έχω καταφέρει να έρθω σε επαφή μαζί της από το 2008. Δεν υπάρχει τίποτα για εμένα πίσω στο αφγανιστάν, εκτός από τη βία και το θάνατο.
Η δράση στο πάρκο Jesus στο Μάλμε
Αυτή είναι η τέταρτη εβδομάδα δράσεων. Όλα ξεκίνησαν την δεύτερη εβδομάδα του Φεβρουαρίου όταν και στήσαμε τις σκηνές μας στο πάρκο Jesus του μάλμε της σουηδίας. Ο Φεβρουάριος είναι ο πιο κρύος μήνας του σουηδικού χειμώνα, όπου η υγρασία και η ψύχρα φτάνουν μέχρι το μεδούλι. Στην αρχή δεν είχαμε θέρμανση στην σκηνή, είχαμε μόνο ο ένας τον άλλο. Τα σώματά μας πονούσαν από την παγωνιά και κάποιες μέρες απλά ονειρευόμασταν μια σάουνα. Αλλά αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος σκεφτήκαμε για να κάνουμε τις φωνές μας να ακουστούν. Μια συνεχής δράση που είναι ορατή στο κέντρο της πόλης. Ποιος θα μας άκουγε διαφορετικά; Είμαστε τρεις πρόσφυγες από το αφγανιστάν χωρίς χαρτιά. Το σουηδικό κράτος απελαύνει τουλάχιστον δέκα αφγανούς κάθε μήνα. Μερικές ώρες διαδήλωσης είναι κάτι που οι άνθρωποι εύκολα ξεχνούν και δεν είναι ότι τα μέσα ενημέρωσης κάνουν και ουρά για να μιλήσουν μαζί μας, εκτός αν κάνουμε κάτι θεαματικό.
Θέλουμε οι άνθρωποι να ξέρουν πόσο ανεύθυνα έχουν χειριστεί οι γραφειοκράτες του σουηδικού συμβουλίου μετανάστευσης τις αιτήσεις μας για χορήγηση ασύλου, αν μας απελάσουν πίσω στο αφγανιστάν. Στο πάρκο έχουμε την δυνατότητα να μιλήσουμε με κόσμο που ελπίζουμε ότι θα διαδώσει την ιστορία μας. Πολλοί και πολλές από αυτούς που συναντήσαμε τις τελευταίες βδομάδες ήταν ζεστοί και φιλικοί. Πέρασαν λίγη ώρα μαζί μας στις σκηνές, κάποιοι ήρθαν με φαγητό, κουβέρτες και άλλα πράγματα που μπορεί να χρειαστούμε. Αυτοί οι ζεστοί άνθρωποι από την σουηδία αποτελούν μια τρανταχτή αντίθεση με το κρύο, σκληρό και γραφειοκρατικό σύστημα στο οποίο έχουμε εκτεθεί κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αίτησης ασύλου. Στο πάρκο έχουμε γνωρίσει κόσμο που έκατσε να μας ακούσει. Κατά την διαδικασία αίτησης ασύλου συναντήσαμε διερμηνείς που μιλούσαν λάθος γλώσσα (φαρσί) και υπεύθυνους που έδειχναν δυσπιστία σε κάθε λέξη που προφέραμε. Αυτοί οι υπεύθυνοι δεν ενδιαφέρονται και πολύ για μεμονωμένες περιπτώσεις και στις εκθέσεις τους έγραψαν πράγματα που δεν είχαν καμία σχέση με εμάς αλλά ίσως με άλλους αιτούντες που μπέρδεψαν με εμάς.
Το κύριο αίτημα της δράσης μας είναι να επανεξεταστούν οι υποθέσεις μας από το σουηδικό συμβούλιο μετανάστευσης. Το να απελαθούμε πίσω στο αφγανιστάν ισοδυναμεί με θάνατο για μας και γεγονός είναι ότι αν πρόκειται να πεθάνουμε, θα προτιμούσαμε να πεθάνουμε εδώ από το να μας στείλουν εκεί. Ο θάνατος εδώ θα είναι λιγότερο βίαιος από το θάνατο που μας περιμένει εκεί. Δεν έχουμε λάβει καμία απάντηση από το συμβούλιο μετανάστευσης ακόμη. Όταν, κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στις 24 Φεβρουαρίου πήγαμε με ποδήλατα στο κτίριο του συμβουλίου στο μάλμε, απάντησαν με κλείσιμο των εισόδων. Στις 4 Μαρτίου ζητήσαμε συνέντευξη τύπου και καλέσαμε το συμβούλιο μετανάστευσης να στείλει εκπροσώπους. Απέφυγαν τη συμμετοχή. Δύο από εμάς έχουμε λάβει επιστολές ότι οι υποθέσεις μας έχουν μεταφερθεί από το συμβούλιο μετανάστευσης στην συνοριακή αστυνομία.
Για τους γραφειοκράτες δεν είμαστε άνθρωποι πια αλλά περιπτώσεις προς απέλαση που θα “εκτελεστούν” σύντομα. Οι φίλοι και φίλες μας όμως μας κοιτάζουν και το μόνο που βλέπουν είναι άνθρωποι των οποίων η σουηδία είναι το σπίτι τους. Ο Majeed που είναι ο πρώτος από εμάς που έλαβε γράμμα από την αστυνομία είναι με την σύντροφό του και τα δύο παιδιά τους εδώ. Συμμετέχουν και εκείνοι στην δράση και επίσης απειλούνται να απελαθούν. Η κόρη του ήταν μόνο δύο όταν δραπέτευσαν από το αφγανιστάν και παραλίγο να πεθάνει στο δρόμο. Όταν ο Majeed την κρατάει στην αγκαλιά του είναι προφανές ότι την έχει χάσει ήδη μια φορά. Ο γιος του, που ακόμη φοράει πάνες, δεν έχει δει ποτέ το αφγανιστάν. Τι είδους μέλλον έχουν εκεί; Ένα πολύ σύντομο μέλλον, με έναν πατέρα που καταζητείται από τους Ταλιμπάν.
Στις 7 Μαρτίου, δύο υπάλληλοι του δήμου του Μάλμε επισκέφθηκαν την σκηνή στο πάρκο. Μας είπαν πως είχαν έρθει να μας ενημερώσουν για επικείμενη εκκένωση του πάρκου. Στην αρχή μας έδωσαν το Σαββατοκύριακο για να μαζέψουμε τα πράγματά μας, να ξηλώσουμε τις τέντες και να φύγουμε από το πάρκο, αλλά έπειτα από σύντομες διαπραγματεύσεις μας έδωσαν διορία μέχρι τις 17 Μαρτίου. Για την ώρα δεν έχουμε ιδέα τι θα κάνουμε μετά τις 17, αλλά δεν αφήνουμε αυτό το γεγονός να μας αποκαρδιώσει. Κρατάμε ψηλά το ηθικό μας. Ο αγώνας μας θα συνεχιστεί μέχρι να έχουμε ένα θετικό αποτέλεσμα. Δε θα σταματήσουμε να παλεύουμε όταν κουραστούμε, θα σταματήσουμε όταν φτάσουμε στο τέλος της διαδρομής.
Αρκετές συλλογικότητες από το Μάλμε, όπως η aktion mot deportation στηρίζουν την δράση στο πάρκο.
Το σουηδικό κράτος δεν ενδιαφέρεται να αντιμετωπίσει τον ρατσισμό, αλλά παράγει ρατσισμό, φυλακίζει μετανάστες, και διώκει όσους τον αντιμετωπίζουν με κάθε δυνατή αφορμή. Κάτω από το χαλί η «φιλόξενη», «οργανωμένη», «πολυπολιτισμική» και «ανεκτική» χώρα της βόρειας ευρώπης απελαύνει πρόσφυγες χωρίς περιστροφές στον βέβαιο θάνατο γιατί «είναι εύκολο να κάνεις το σωστό και να ενεργείς σύμφωνα με το νόμο». Ο νόμος τους όμως δεν είναι και δικός μας. Αλληλεγγύη στους τρεις πρόσφυγες από το αφγανιστάν και στις οικογενειές τους. Απαιτούμε την άμεση ακύρωση της διαδικασίας απέλασης και την παροχή άδειας παραμονής. Αν συμβεί το οτιδήποτε στους Massieh, Majeed και Zabihullah το σουηδικό κράτος είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος.
Αλληλεγγύη στους μετανάστες, αλληλεγγύη στους πρόσφυγες!
η συλλογικότητα του ρεζίστρα
[1] Η επιχείρηση ελέγχων REVA, κάτι σαν τον Ξένιο Δία (“Rättssäkerhet och Effektivt Verkställighetsarbete” σημαίνει “Ασφάλεια και Αποτελεσματική Επιβολή της Τάξης”), είναι ένα ρατσιστικό πρόγραμμα της σουηδικής κυβέρνησης ελέγχων αδειών παραμονής με φυλετικές διακρίσεις στο μετρό της στοκχόλμης και σε άλλες μεταφορικές υποδομές (όπως οι σταθμοί υπεραστικών τρένων αλλά και τα αστικά λεωφορεία) ώστε να ενισχυθεί ο αποτελεσματικός εντοπισμός και απέλαση μεταναστών χωρίς χαρτιά. Περισσότερα εδώ