photo: William Klein
16 Μαΐου 2012, πιθανή ταύτιση προσώπων και γεγονότων είναι σκόπιμη.
«Σέ εὐλογῶ Πολυέλεε καί Πολυεύσπλαχνε Κύριε, Ὕψιστε Θεέ καί Κύριε τοῦ ἐλέους, Παντοδύναμε…ἁμαρτωλούς σῶσαι ὧν πρῶτος εἰμί ἐγώ»…
Η χορωδία των πραματευτάδων στο παζάρι, απαγγέλλει άοκνα με ένα στόμα και μια λαλιά : «Ομολογείτε!»… Η «σιωπηρή εξέγερση» της κάλπης (όπως χαρακτηρίστηκε) στις 6 του τρέχοντος. Η σιωπηρή Εξομολόγηση στις 17 του επομένου. Ένα τεχνουργημένο κλίμα κατάνυξης…
Σκοπός της ομολογίας είναι η κατασκευή της παραδοχής πως η μια και μοναδική Αλήθεια βρίσκεται βαθιά ριζωμένη μέσα μας. Αλλά δεν σταματάει εδώ. Η Ομολογία προϋποθέτει κάποιον αφέντη της συγγνώμης πίσω από το παραβάν του εξομολογητηρίου. Κάποιον που ακούει στωικά. Κάποιον που κρίνει. Κάποιον που καθοδηγεί. Κάποιον που παρηγορεί. Κάποιον που συγχωρεί.