Θέλω να ξεκινήσω αυτό το γράμμα στέλνοντας μια μεγάλη αγκαλιά στους σύντροφους και συντρόφισσες που διώκονται, που αγωνίζονται για την ελευθερία τους, που είναι έγκλειστοι καθώς και σε αυτούς/ες που η κυριαρχία προσπαθεί να καταστείλει την οργή τους. Δεν υπάρχει κανένα κελί, κανένας τοίχος, καμιά εξουσία η οποία μπορεί να σιγήσει την οργή και το πάθος μου για τη λευτεριά. Είχα αυτά τα συναισθήματα από μικρή και τώρα, στην καρδιά και το κεφάλι μου, είναι δυνατότερα από ποτέ. Δεν περνά μέρα που να μη σας σκέφτομαι, φίλοι και φίλες μου. Μπορώ να το φανταστώ, αλλά και μου το έχουν πει, ότι η κατάσταση έξω [από τη φυλακή] είναι αρκετά επισφαλής. Αυτό δεν με εκπλήσσει, αφού κάθε αντίσταση αντιμετωπίζεται με καταστολή. Δεν είναι απλό ούτε και εύκολο, και υπάρχουν πολλά αναμειγμένα συναισθήματα αλλά το συναίσθημα που έχουμε όλοι/ες κοινό είναι η δύναμη, συλλογική και ατομική. Τίποτα δεν μπορεί να φυλακίσει αυτό το συναίσθημα, ούτε η φυλακή ούτε τα σύνορα. Φίλες και φίλοι, σας σκέφτομαι όλες και όλους με αγάπη, ειδικά τον Μαρκ που είναι κλεισμένος στη φυλακή του Kingston, καθώς και τις/τους συντρόφισσες/ους μπαλαρίνα κούμπια [σημ.μτφ: cumbia είναι είδος μουσικής], Amelie, Tripa και Carlos από το Che που βασανίστηκαν από την επιτροπή Cerezo. Ας παραμείνουμε δυνατοί/ες ανεξάρτητως αποστάσεων.
Νιώθω λίγο περίεργα που γράφω ένα γράμμα χωρίς συγκεκριμένο παραλήπτη, νιώθω ότι γράφω σε ένα γαλαξία που μοιάζει να είναι αρκετά μακριά. Θέλω να πω ένα πράγμα: Θέλω να είμαι ξεκάθαρη ότι δεν γράφω αυτό το γράμμα για να διατηρήσω την στήριξη σας ή για να αυτοπαρουσιαστώ ως θύμα. Η πρόθεσή μου είναι να χρησιμοποιήσω την πένα και το χαρτί για να επικοινωνήσω με φίλες/ους και να μοιραστώ την ανάλυσή μου.
Πιστεύω ότι η κατάσταση του να είσαι φυλακισμένος/η είναι μια ιδιαίτερη ευκαιρία για να ξεφύγεις από το ‘φετιχισμό’ της φυλακής και να την δημιουργήσεις μια πραγματικότητα τοποθετημένη σε ένα γενικό πλαίσιο. Γράφω αυτό το γράμμα από τη Σάντα Μάρτα, αλλά ποιος ξέρει τι θα ακολουθήσει.
Όταν συλληφθήκαμε στις 5 Ιανουαρίου 2014, για μένα, ήταν σαν ένα αστείο, με 7 οχήματα μπάτσων να μπλοκάρουν το δρόμο. Ένιωσα σαν μια σκηνή από ταινία και από αυτή τη στιγμή αυτό το συναίσθημα δεν έφυγε ποτέ. Όλοι έχουν το ρόλο τους. Θυμάμαι αυτή τη σκηνή, γύρω στις 2 ή 3 το πρωί, όταν μεταφερόμασταν από το PGJ σε ένα επιστημονικό κέντρο για εξετάσεις. Είμασταν τρεις, σε 3 διαφορετικά αυτοκίνητα, με 2 μπάτσους σε κάθε μας πλευρά και με το μίνιμουμ 10 μπατσικά με τα φώτα τους να φωτίζουν τους ερημωμένους δρόμους του DF. Θυμάμαι τους επιστήμονες που ήταν σχεδόν κοιμησμένοι όταν φτάσαμε στο κέντρο. Ήταν μια ταινία: CSI Miami στο Mexico.
Και το κέντρο Arraigo, ουφ! Αυτή ήταν η πιο θεατρική εμπειρία που έχω ζήσει σε όλη μου τη ζωή. Όταν φτάσαμε εκεί, ο δρόμος ήταν κλειστός ένεκα της άφιξης μας. Οι άντρες με τους μυς από σαπουνόπερα και τα αυτόματα ήταν έξω στο δρόμο καθώς και μαζί μας μέσα στα αυτοκίνητα. Δε μπορούσα να σταματήσω να γελώ/περιφρονώ την εξουσία που πρόβαλλαν και για την οποία δεν έχω το παραμικρό σεβασμό, να γελώ με τον τρόπο που φέρονταν τόσο σοβαρά. “Ken και Barbie” με στολές μπάτσων. Και οι φυλακισμένοι, που δεν έχουν ονόματα αλλά έχουν την τύχη να έχουν ένα χρώμα. Το δικό μου ήταν πορτοκαλί. Το χειρότερο είναι ότι οι κοπέλες στο κελί μου είχαν τους ρόλους της υποταγής, τρόμου καθώς και εξουσίας μεταξύ τους, σαν να ήταν σε μια οντισιόν για μια ταινία του Χόλιγουντ.
Συγγνώμη για τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι παρουσιάζω τα πάντα παράλογα, αλλά, έτσι ήταν! Ένα αστείο, η υποκρισία ενός ρόλου. Και εδώ, στη Santa Marta, υπήρχαν πολλές γειτονιές από το Α στο Η, υπάρχει ένα “πάρκο”, διαμερίσματα και γειτονιές. Υπάρχει ένα περίπτερο, ναρκωτικά παντού: υπάρχει κόσμος που αναπαράγει το στερεότυπο του “κορίτσια και αγόρια”, και υπάρχουν επίσης πάρα πολλά παιδιά. Υπάρχει ένα σχολείο, ένας γιατρός και ένα δικαστήριο. Υπάρχουν έρευνες που μας κατηγοριοποιούν στη Santa Marta, υπάρχει διαφθορά, τυπική και άτυπη εξουσία, προγράμματα, αρκετά συναισθήματα, πολλές ιστορίες, πολύς χρόνος να μοιραστούμε, οργή και σίγουρα πάρα πολλά τσιγάρα και καφές. Αν δεν είναι ακόμη γνωστό, η Santa Marta είναι η καινούρια μου πόλη, Α είναι η γειτονιά μου, 107 το διαμέρισμά μου, και Amelie, η γειτόνισσά μου.
Για εμένα αυτό είναι πιο ακριβές και από την θεωρία.
Κάπως έτσι κλείνω το γράμμα μου.
Μια σημείωση:
Αρχικά, έγραψα αυτό εδώ στα ισπανικά* επειδή ενίοτε είναι πιο έυκολο. Έτσι, θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους/ες μεταφράζουν, Θα προσπαθήσω να μεταφράσω άλλα γράμματα στα γαλλικά και αγγλικά.
Αυτό είναι το πρώτο γράμμα που γράφω εδώ και αρκετό καιρό επειδή το κέντρο Arraigo ήταν πολύ δύσκολο: τα μολύβια όπως οτιδήποτε άλλο ήταν απαγορευμένα! Για εμένα, ήταν σημαντικό να γράψω αυτό το γράμμα με χιουμοριστικό και σαρκαστικό ύφος, όχι επειδή θέλω να μειώσω τις επιπτώσεις των φυλακών στους ανθρώπους, αλλά για να μειώσω την επίδραση που έχει η φυλακή σε εμένα. Αυτό που προσπάθησα να εκφράσω, με απλά ισπανικά (ελπίζω μια μέρα να τα τελειοποιήσω) (Εύχομαι επίσης να ήταν κατανοητά), είναι ότι από τότε που φυλακίστηκα, τα στοιχεία που επίδρασαν περισσότερο πάνω μου ήταν το παιχνίδι ρόλων και το πόλη-φυλακή, φυλακή-πόλη. Δεν θα πω ψέματα, δεν είναι πάντα εύκολο, είμαστε περικυκλωμένοι με συρματομπλέγματα αλλά για ένα πράγμα είμαι σίγουρη και αυτό είναι ότι η ελευθερία ξεκινά από το κεφάλι μας, ασχέτως του χώρου που βρισκόμαστε. Μέσα μου τώρα έχω πολλή οργή, πολλή δύναμη και ναι, παρόλα αυτά, μεγαλύτερη ελευθερία από ποτέ.
Ευχαριστώ όλους και όλες τους φίλους και φίλες που με επισκέφθηκαν, που απάντησαν στα συλλογικά καλέσματα. Σε όσες και όσους τα οργανώνουν, παρόλη την ένταση. Σε όσους/ες βάζουν λάδι στη φωτιά και επιτίθονται σε αυτή τη σαπισμένη κοινωνία.
Οργή και Αναρχία!
Και αλληλεγγύη στο Marc, τους/τις σύντροφους/ισσες από το Che, τον Tripa, την χορεύτρια κούμπια, την Amelie, και τον Carlos.
Santa Marta, Μεξικό, Μάρτης 14, 2014
Και χαρούμενη 15 Μαρτίου 15! (A)
*αυτό το γράμμα γράφτηκε αρχικά σε ένα συνδυασμό γαλλικών και ισπανικών.
Πηγή: non-fides.fr