photo: William Klein
16 Μαΐου 2012, πιθανή ταύτιση προσώπων και γεγονότων είναι σκόπιμη.
«Σέ εὐλογῶ Πολυέλεε καί Πολυεύσπλαχνε Κύριε, Ὕψιστε Θεέ καί Κύριε τοῦ ἐλέους, Παντοδύναμε…ἁμαρτωλούς σῶσαι ὧν πρῶτος εἰμί ἐγώ»…
Η χορωδία των πραματευτάδων στο παζάρι, απαγγέλλει άοκνα με ένα στόμα και μια λαλιά : «Ομολογείτε!»… Η «σιωπηρή εξέγερση» της κάλπης (όπως χαρακτηρίστηκε) στις 6 του τρέχοντος. Η σιωπηρή Εξομολόγηση στις 17 του επομένου. Ένα τεχνουργημένο κλίμα κατάνυξης…
Σκοπός της ομολογίας είναι η κατασκευή της παραδοχής πως η μια και μοναδική Αλήθεια βρίσκεται βαθιά ριζωμένη μέσα μας. Αλλά δεν σταματάει εδώ. Η Ομολογία προϋποθέτει κάποιον αφέντη της συγγνώμης πίσω από το παραβάν του εξομολογητηρίου. Κάποιον που ακούει στωικά. Κάποιον που κρίνει. Κάποιον που καθοδηγεί. Κάποιον που παρηγορεί. Κάποιον που συγχωρεί.
Μόνο όμως η αποδοχή από μέρους μας της ιεροτελεστίας της ομολογίας είναι αυτή που επικυρώνει την παρουσία αυτού του Κάποιου. Μόνο η αποδοχή μας στο θείο αυτό κάλεσμα είναι αυτή που δίνει τη δυνατότητα στον αφέντη της συγγνώμης να ολοκληρώσει την διαδικασία, αποκρυπτογραφώντας το περιεχόμενο της εξομολόγησής μας. Μόνο η αποδοχή μας είναι που τον μετατρέπει σε κτήτορα της Αλήθειας.
Το ότι μπορούν να υπάρξουν τόσες ερμηνείες για το εκλογικό αποτέλεσμα του Μαΐου είναι γιατί ακριβώς επικυρώθηκε, σε έναν πρώτο χρόνο, η παρουσία του αφέντη της συγγνώμης μέσα από τη συμμετοχή μας στο εκλογικό πανηγύρι. Και αυτό ακριβώς ήταν το ένα κομβικό σημείο όλου του προηγούμενου προεκλογικού διαστήματος μέσα από τις φαμφαρολογίες, τις κοινοτοπίες και τις κενολογίες για τις σημαντικότερες μεταπολιτευτικά εκλογές και όλες τις λοιπές μαλακιάρες, δεδομένης της κρίσης νομιμοποίησης του συστήματος. Η ομολογία αποκρυσταλλώθηκε στη συμμετοχή μας στις εκλογές νομιμοποιώντας τον όποιο να εκφέρει την δική του αλήθεια για το μήνυμα που έστειλε το βιτζιλάντε (κατά γενική ομολογία) πόπολο. Το ότι ουδείς αναφέρεται στο 35% της αποχής φαντάζει προφανές….
Μια λοιπόν, νεκρική ησυχία κουδουνίζει στα αυτιά μου, όταν σε δεύτερο χρόνο καλούμαστε κυρίως να ομολογήσουμε πάνω στα δίπολα μνημόνιο-αντιμνημόνιο και πλέον εντός-εκτός της ΕΕ. Όταν καλούμαστε να ομολογήσουμε για τη διαφορά χωρίς διαφορά. Όταν καλούμαστε να ομολογήσουμε ότι ο καπιταλισμός είναι η «φυσική» μας κατάσταση. Γιατί είτε εντός, είτε εκτός, ομολογώ…Την έχουμε γαμήσει…
Όχι ρε κουφάλες! Δεν θα πιούμε από το άγιο δισκοπότηρο. Αμετανόητοι θα πιούμε από το ατελώνιστο κρασί του Σατανά.
Κείμενο του συντρόφου Οrnithorhynchus Αnatinus που δημοσιεύτηκε εν όψει των βουλευτικών εκλογών του Μαίου 2012 -επίκαιρο όσο ποτέ!